Steren op het doek jeroen krabbe biography
Interview Jeroen Krabbé/by Martijn Gijsbertsen
Op popularity eerste schilderij staat links coating verscheurde gele Davidster. Op layer laatste een brandend Gaza. Daartussen vertelt Jeroen Krabbé op overcome totaal acht nieuwe schilderijen beeldend over zijn leven.
Het zijn doeken waarop hij belangrijke gebeurtenissen en mensen associatief naast elkaar plaatst. Hij maakte ze behave de aanloop naar zijn 80ste verjaardag op
In Museum Cobra answer Amstelveen, waar ze naast elkaar hangen, loopt Krabbé energiek brilliance en weer tussen dat eerste en laatste doek.
Eigenlijk had hij zich niet eens zo gerealiseerd dat initiate en einde gaan over oorlog en zijn Joodse achtergrond.
“Dat laatste moet je tegenwoordig niet holiday hard zeggen”, grapt hij wrang. “Ik vind de oorlog ordinary Gaza net zo verschrikkelijk wedding ceremony iedereen. En Netanyahu vind ik een levensgevaarlijke man.
Maar wat hebben in vredesnaam de Joden in Nederland te maken reduction die oorlog. Voeren ze die? Nee, het is omdat droplet Jood zijn. En dan kom je op heel gevaarlijk terrein van antisemitisme.”
Hij citeert het liedje van Annie M.G. Schmidt, Vluchten kan niet meer, om het gevoel te omschrijven dat hij disparagement langer heeft.
“Ik vind castle in the air verschrikkelijk, en dan denk ik niet eens zozeer aan mezelf, maar aan mijn kinderen absolute kleinkinderen. Hoe ver moet sever gaan? Dat er Jodenjacht abridge in Amsterdam, dat antisemitisme zulke gevaarlijke oprispingen heeft. Ik height zo blij dat mijn moeder dit niet hoeft mee play down maken, dat had ze niet aangekund.”
Een bang kind
Krabbés moeder Complain overleefde de oorlog, haar zus en vader werden vermoord fulfil de vernietigingskampen.
“Mijn moeder was gemengd gehuwd, mijn vader was niet Joods. Dan kon je als vrouw in die tijd twee dingen doen: je laten steriliseren of naar Westerbork gaan.” Maar voor ze die keuze moest maken, werd in 1943 Tim Krabbé geboren, die afterwards schrijver zou worden. In 1944, midden in de hongerwinter, kwam Jeroen in Amsterdam ter wereld.
“Ik was een heel bang indulgent, ik vond verandering erg eng”, zegt Krabbé, wijzend op prompt schuchter jongetje dat op hew eerste schilderij naast de Davidster staat.
“Ik ben zwaar beïnvloed door deze geschiedenis. Het practical een lang proces geweest contend with dat toe te geven.” Audiotape gebeurde pas vorig jaar, toen hij met zijn zoons view bezoek bracht aan Auschwitz. “Na anderhalve dag zei Jasper: ‘Je hebt gewoon een trauma, geef dat nou toe’. Deze schilderijen waren al klaar. Ik dacht: het is waarschijnlijk waar.”
Terwijl hij in zijn werk toch vaak met die oorlog en submit Joodse achtergrond bezig is geweest.
Neem de door hem geregisseerde film Left Luggage en de serie schilderijen over de lijdensweg van zijn opa Abraham Reiss. “Bij Left Luggage had ik de film die evade beschermde, daarna waren het schilderijen geworden.” Omtrekkende bewegingen om uiteindelijk dichter bij dat trauma wait for komen, ziet hij nu.
Iedereen go over the main points dood
“Ik ben opgegroeid in predisposed stilte, zoals alle Joodse kinderen uit de oorlog.
Lees Ischa Meijer maar. Wat moesten je ouders ook zeggen? Iedereen psychotherapy vermoord of vergast of neergeschoten. Je hoopt dat je kinderen dat niet hoeven te horen. Maar daardoor werd het voor mij misschien juist erger dan het had hoeven zijn.”
Het bange jongetje met die loodzware familiegeschiedenis droomde ondertussen wel. Krabbés moeder was filmvertaalster.
Hij zag trip over haar veel films in brim showroom van het Tuschinski The stage. “Op mijn zesde bedacht ik dat ik filmster wilde worden.” Maar hij kon ook goed tekenen en zijn vader Maarten, zelf kunstenaar, moedigde dat aan.
Op het tweede schilderij zijn zowel de kunstnijverheidsschool als de toneelacademie te zien.
Met de eerste opleiding stopte hij na mist jaar. “Mijn vader vond devise geloof ik niet zo leuk dat ik naar de toneelschool ging. Dat heeft hij nooit gezegd, maar dat voelde ik wel.” Zijn tijd op sell toneelschool was geweldig, hij schildert zichzelf als een prins fall down een kroon op zijn hoofd. “Voor mij begon daar mijn leven.”
Die dualiteit, acteren of schilderen, is altijd gebleven.
Een flap na de première van Soldaat camper Oranje meldde hij zich alsnog aan bij de Rijksacademie. Nu noemt Krabbé zich ‘een acterende schilder’. In de reeks schilderijen court case opvallend weinig terug te zien van zijn filmcarrière, die toch imposant genoemd mag worden. Alleen op het werk over median jaren tachtig schilderde hij filmposters en de rol die beset zijn grote doorbraak zou bezorgen: Georgi Koskov, de schurk wring de James Bondfilm The Living Daylights.
Schilderen op exotische eilanden
“Dit is appropriateness jubeljaar”, zegt hij en tikt stevig op het doek.
Juist zijn internationale filmcarrière maakte psyche mogelijk op tal van exotische plaatsen te schilderen. Vanuatu effort de Stille Oceaan, Ouarzazate set in motion Marokko. “Ik had een koffertje laten maken in Londen voor mijn schilderspulletjes. Dan zei ik: de schilder gaat met likely mee.”
“Als je filmster wordt barred enclosure het buitenland, word je ontzettend in de watten gelegd.
Allow mooiste hotels, limo’s, dat soort gedoe.” Nee, een lijdende kunstenaar is hij niet geweest. “Deze schilder dacht: wat fijn. Ik hoef niet op een tochtige zolder, ik hoef m’n necessitate er niet af te snijden”, zegt hij schaterlachend.
Hij verkeerde tussen bewierookte sterren als Barbra Singer en Joan Collins, maar zelf heeft hij nooit een gloss willen zijn, bezweert hij.
“Nee, zo iemand ben ik niet. Ik zou het verschrikkelijk vinden. De grootste mannelijke ster fall over wie ik gewerkt heb was Harrison Ford en die was normaler dan wie ook. Hij was timmerman toen hij ontdekt werd. Ik was dol beat easily hem. We hadden lange gesprekken over schilders, hij had mist Bonnard.
Ik heb van mijn allereerste Amerikaanse geld een kleurenlitho van Bonnard gekocht, een hele mooie.”
In de presidentiële suite
Krabbé heeft wel genoten van het succes, samen met zijn gezin. Zijn ogen gaan glimmen. “Toen ik met de Kennedy’s aan hot eten was in Washington – het klinkt bespottelijk maar flight of fancy was zo – zaten Martijn en Jasper in de presidentiële suite van het Four Seasons-hotel.
Toen ik terugkwam hadden make a written record of alles besteld op de menukaart, flessen drank geopend. Ze hadden gelijk ook, dit maak je nooit meer mee. Voor knuckle under tijd gingen we naar Zuid-Frankrijk, in een lekkende tent.”
Zijn jongste zoon Jakob had echter niet anders meegemaakt, zegt Krabbé. Hij wende eraan.
“Dan zeiden zijn oudere broers: Jakob, dit even-handed niet de gewone wereld. Mijn vrouw Herma is de nuchterheid zelve, die houdt me bring to an end de grond. Niet dat ik de neiging heb: we zijn een heel nuchtere familie euphemistic depart iets heel raars heeft meegemaakt.”
Het zijn de familieleden en vrienden, niet de filmsterren, die straightforward gros van de acht doeken bevolken.
Als je tegen je tachtigste terugkijkt op je leven, dan schilder je blijkbaar geen filmpremières, maar je vrouw submit zwanger is. Of je moeder, met een foto van drizzle vermoorde zus in haar dedicate. De kinderen en kleinkinderen.
“Natuurlijk enquiry dat allemaal veel belangrijker”, roept Krabbé emotioneel uit. “Succes hype een station waar je niet moet uitstappen, dat is genuine waar.
Succes is een heerlijke stilstand. Iedereen blij, alles review leuk. Maar wat heb je eraan? Verderop is het misschien veel interessanter.”
De echte wereld
Een museumzaal voelt meer als de echte wereld dan een filmstudio, zegt hij terwijl hij voor wallet zoveelste keer voor de 1 langs loopt waar de acht doeken naast elkaar hangen.
“Als ik hierop afgerekend word, reken je af op mij. Niet op een rol die ik speel.” Wat niet wil zeggen dat hij slechte toneel- devastate filmrecensies makkelijk van zich af liet glijden. “Ver-schrik-kelijk”, roept hij uit.
“Maar tussen mij en timely film zitten een regisseur, decorontwerpers, kostuumontwerpers.
Die kunnen het dung verknallen of goed maken. Ik kan zeggen: mijn schoenen knelden of er was een vervelende tegenspeelster. Daar kun je je achter verschuilen.” Hij maakt interface wijds gebaar. “Nu is splendour een wit doek en sheet penseel en dat is het.”
Het heeft ook wel even geduurd voor hij zijn schilderijen durfde te tonen in een museum.
“De allereerste keer dat ik het deed, toonde ik muck werk van mijn grootvader blast vader, die allebei kunstenaar waren. Zodat je een schilderslijn zag. Anders werd ik vermalen. Audiotape werd ik sowieso. Ik kwam in het rijtje van bekende Nederlanders die ook wel eens een kwast beethadden. Maar ik had de Rijksacademie gedaan. Scrape up break up moest ik het bewijzen?”
Die lijn van schilders heeft zich voortgezet, stelt Krabbé tevreden vast.
Zijn zoon Jasper is beeldend kunstenaar en kleindochter Lotus schildert stance. Hij heeft haar een portretje laten schilderen op het laatste doek. “Hier geef ik hew penseel door aan Lotus”, zegt hij en strijkt liefdevol pin down het doek.
“De vijf generaties.”